สายพันธุ์และชนิดของมด

พฤติกรรม: มดดำถือเป็นตัวสร้างความรำคาญ มีพฤติกรรมการไต่หรือตอมอาหารในครัว กองขยะ มูลสุขนัข ซึ่งอาจก่อให้เกิดการแพร่กระจายของเชื้อโรค เช่น เชื้อซาลโมเนลลา

ที่อยู่อาศัย: มดดำมักทำรังใต้ก้อนหินใต้ดิน ใต้หลังคา เสารั้วที่ผุพัง และกระถางต้นไม้ เป็นต้น

แหล่งอาหาร: พวกมันต้องการอาหารที่มีรสหวานและน้ำหวานจากการขับถ่ายของเพลี้ยอ่อน (aphid)

ผลกระทบและอันตราย: ด้วยพฤติกรรมของมดดำมักจะคุ้ยหาอาหารตามสถานที่ที่มีการปนเปื้อนเชื้อโรค เช่น เชื้อซาลโมเนลลาสู่มนุษย์ได้ในทางอ้อม

พฤติกรรม: การกินอาหารมดงานประกอบด้วย ซากสัตว์ที่ตายแล้ว เช่น ซากแมลง ไส้เดือน และสัตว์ที่มีกระดูกสันหลัง มดงานยังทำหน้าที่เก็บน้ำหวานจากดอกไม้ อาหารรสหวาน โปรตีน และไขมันอีกด้วย

ที่อยู่อาศัย: รังมดอาจเป็นเนินดินสูงไม่เกิน 40 ซม. หรือตั้งอยู่ติดกับวัตถุบนดิน เช่น ท่อนไม้

แหล่งอาหาร: อาหารของมดงานประกอบด้วย ซากสัตว์ที่ตายแล้ว เช่น ซากแมลง ไส้เดือน และสัตว์ที่มีกระดูกสันหลัง มดงานยังทำหน้าที่เก็บน้ำหวานจากดอกไม้ อาหารรสหวาน โปรตีน และไขมันอีกด้วย

ผลกระทบและอันตราย: นอกจากจะเป็นแมลงรบกวนในบ้านเรือน มดคันไฟยังสร้างความเสียหายให้กับพืชทางการเกษตรโดยกัดกินทำลายยอดอ่อนหรือส่วนต่างๆของพืชผลทางการเกษตรบางชนิด นอกจากจะขึ้นชื่อเรื่องการกัดต่อยที่ที่โหดร้าย สร้างความเจ็บปวดจนเกิดตุ่มหนองภายใน 48 ชั่วโมง มันยังสามารถนำเชื้อก่อโรคอย่าง Bacillus spp., E.coli, Samonella spp., Listeria spp. และเชื้อรา ซึ่งก่อให้เกิดโรคในระบบทางเดินอาหารในมนุษย์ได้

พฤติกรรม: มดน้ำตาลมีการขยายพันธุ์อย่างต่อเนื่องภายในอาณาจักร

ที่อยู่อาศัย: มดน้ำตาลชอบอาศัยอยู่ในพื้นที่ขนาดเล็ก ช่องว่างบนผนัง ในกระถางดอกไม้ ใต้วัตถุบนพื้นดิน ช่องใต้เปลือกไม้ ภายในครัวหรือในห้องน้ำ เนื่องจากพวกมันชอบพื้นที่ที่มีความชื้นสูง

แหล่งอาหาร: อาหารที่มดน้ำตาลโปรดปราน คือ ไขมันจากซากสัตว์ที่ตาย และของเหลวรสหวานที่ผลิตจากแมลงผลิตน้ำหวาน

ผลกระทบและอันตราย: มดน้ำตาลมักสร้างความรำคาญในบ้านเรือนและชุมชน นอกจากนี้พวกมันสามารถนำพาเชื้อแบคทีเรียมาสู่มนุษย์ได้ เช่น Enterobacter cloacae และ Staphylococcus sp. ในเชิงการเกษตรพวกมันถือเป็นศัตรูพืชชนิดหนึ่ง เนื่องจากมีส่วนช่วยแมลงศัตรูพืช (เพลี้ยแป้ง) ในการเข้าทำลายพืช

ที่อยู่อาศัย: มดเหม็นชอบความชื้น ซึ่งอาจพบรังของพวกมันบริเวณต้นไม้ ภายในบ้านหรือแม้กระทั่งฝาชักโครก ใน 1 อาณาจักรอาจมีมดจำนวนตั้งแต่ 100 - 10,000 ตัว

แหล่งอาหาร: มดเหม็นกินอาหารในครัวเรือนเกือบทุกชนิด โดยเฉพาะอาหารที่มีรสหวาน เช่น ของหวาน และผลไม้จำพวกเมล่อน และยังกินอาหารสัตว์เลี้ยงอีกด้วย

ผลกระทบและอันตราย: เมื่อถูกมดเหม็นกัดจะทำให้เกิดอาการคันเจ็บและคันเพียงเล็กน้อย ขณะเดินหาอาหารพวกมันจะขับของเสียที่มีกลิ่นเหม็น และทำให้เกิดการปนเปื้อนเชื้อโรคสู่มนุษย์ได้

ที่อยู่อาศัย: รังมดละเอียดจะตั้งอยู่บริเวณโพรงในอาคารที่มีความร้อน มักพบในโรงพยาบาล ในอาณาจักรมีจำนวนมดตั้งแต่ไม่กี่ร้อยตัวไปจนถึง 300,000 ตัว พวกมันสร้างช่องทางเดินไว้เป็นอย่างดี ซึ่งเกี่ยวข้องกับระบบความร้อน มักสร้างอาณาจักรใหม่ขึ้นเมื่อรังถูกรบกวน เช่น ถูกรบกวนจากการกำจัดด้วยยาฆ่าแมลง

แหล่งอาหาร: มดละเอียดกินอาหารในครัวที่มีโปรตีนสูง เช่น เนื้อสัตว์ ไขมัน เลือด และแมลงที่ตายแล้ว ฯลฯ

ผลกระทบและอันตราย: มดชนิดนี้มีเหล็กใน แต่ไม่ปรากฏให้เห็น เมื่อถูกคุกคามพวกมันจะกัดผู้บุกรุกก่อให้เกิดอาการคันและเจ็บเพียงเล็กน้อย

ที่อยู่อาศัย: สามารถพบมดช่างไม้ทั้งในไม้ชื้นและไม้แห้ง แต่จะชอบความชื้นมากกว่า พวกมันไม่ได้เจาะโพรงไม้เพื่อกิน แต่เพื่อสร้างรังและทางเดินหาแหล่งอาหาร สัญญาณบ่งชี้ ได้แก่ ขี้เลื่อย ไม้เปียก หรือเสียงแปลกๆ ที่ดังมาจากผนัง

แหล่งอาหาร: มดช่างไม้มักกินน้ำหวานจากดอกไม้ สารคัดหลั่งจากพืช น้ำผลไม้ และซากแมลง แต่พวกมันไม่กินไม้ กรณีที่อยู่ในบ้าน พวกมันชอบวัตถุที่มีความหวาน ไขมัน และเนื้อสัตว์ พวกมันออกหาอาหารในตอนกลางคืนเป็นหลัก แต่ช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนก็ออกหาอาหารในตอนกลางวันเช่นกัน

ผลกระทบและอันตราย: มดช่างไม้จะไม่ค่อยออกมาสัมผัสกับผู้คน ถ้าพบมนุษย์จะพยายามหนี จึงไม่ค่อยพบมดชนิดนี้กัดหรือต่อยมนุษย์ แต่พวกมันอาจก่อให้เกิดความเสียหายของทรัพย์สินที่มีส่วนประกอบของไม้ หากพบการระบาดหนักและสิ่งของดังกล่าวมีความชื้นสูง

ที่อยู่อาศัย: ทำรังในสถานที่หลายรูปแบบทั้งในที่แห้งและที่ชื้น เช่น บริเวณกองขยะ โพรงไม้ ซากไม้ที่ตายแล้ว ในบางครั้งอาจพบการระบาดในรังมดชนิดอื่น เนื่องจากสามารถรุกรานที่อยู่อาศัยและเอาชนะมดสายพันธุ์อื่นได้

แหล่งอาหาร: กินทั้งพืช สัตว์ เมล็ดพืช สัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังที่ตายแล้ว สารคัดหลั่งจากพืช ผลไม้ เพลี้ยแป้ง และเศษขยะจากครัวเรือน

ผลกระทบและอันตราย: มดสายพันธุ์นี้มีความแข็งแกร่งมาก เมื่อถูกคุกคามจะเคลื่อนตัวได้ไว พวกมันสามารถนำพาเชื้อโรคมาสู่คนได้ ในเชิงการเกษตรพวกมันถือเป็นศัตรูพืช เนื่องจากมีส่วนช่วยแมลงศัตรูพืช (เพลี้ยแป้ง) ในการเข้าทำลายพืช